Prawdziwe arcydzieło, absolutne mistrzostwo Polski (co ja piszę - świata!!!). Pierwszorzędny temat - temat wprost z naszej "nowej" rzeczywistości, która okazuje się nie taka wspaniała jak przekonują nas niektórzy politycy. Temat, który (co tu ukrywać) można było jednak zmarnować, zwyczajnie do niego nie dorosnąć. Jednak Pan Krauze stworzył wspaniały film z niepowtarzalnym klimatem i mistrzowskimi kreacjami - zwł. Andrzeja Chyry (troszkę mi go szkoda, bo teraz każdy reżyser będzie go obsadzał w podobnych rolach - ale cóż - Pan Chyra chyba się urodził do takich ról) oraz Roberta Gonery. Decydująca scena, kiedy Adam waha się, czy wyjechać, czy jednak przyznać się, to prawdziwy majstersztyk - nie ma tam cienia przesady, a widz rzeczywiście odczuwa całe napięcie i... no właśnie : czy pochwala tę decyzję, czy mając w świadomości to, że potem spotka go taka straszna kara, chce żeby jednak uciekł. Wspaniały jest taż klimat całego filmu - razem z bohaterami boimy się, razem z nimi pragniemy zguby Gerarda, ale scena nad stawem (gdy ostatecznie mordują swych prześladowców) i tak na zaskakuje. Niektórzy mówią, że naiwni, młodzi ludzie mogli przecież łatwo zakończyć sprawę lub w ogóle mogli nie przejmować się groźbami - przecież i tak nigdy Gerard nie używał mocniejszych "argumentów". Nie życzę im znależć się w podobnej sytuacji. Krauze doskonale pokazał, że w takiej sytuacji każdy drobny szelest, każdy dzwonek do drzwi, telefon burzą równowagę bohaterów. Oni przecież uspokajali się wtedy, gdy Gerard był w pobliżu, gdy zagrożenie przestawało być wielką niewiadomą. Jakby było mało to jeszcze naj... (już mi zabrakło przymiotników :))) muzyka i w ogóle cała techniczna oprawka filmu. Absolutny nr 1 III Rzeczypospolitej!!!